Je bent zelf een monster

Voordat het woord 'scheiden' viel, was je een leuk mens. Je was gezellig, betrokken, lief, hartelijk. Een leuke ouder, een lieve partner.

Maar dat is voorbij. En je kunt de ander niet meer om je heen verdragen. Elke blik op de ander is pijnlijk, frustrerend, diep bedroevend. En je bent BOOS!! Boos omdat de ander er niet meer voor wil vechten, boos omdat je bent bedonderd en voorgelogen, boos omdat het echt zo’n domme tekst is: 'De koek is op…'

Dus de relatie is betekenisloos en leeg geworden? Alles wat jullie samen hebben opgebouwd is loos, iets wat je 'zomaar' weggooit?

'Wat zit die prutser nou te zeuren over dat co-ouderschap, hij deed werkelijk nooit wat met of voor de kinderen, en nu denkt ie zeker dat ie het wel 'effe' zal gaan regelen?' Hoe dan, met die nieuwe vriendin zeker? 

'Wat zit die domme doos nou te zeuren over alimentatie, ik heb altijd voor iedereen gezorgd, leuk dat onze relatie nu een rekensommetje is geworden. Mooi dat ze geen cent krijgt.'

Herkenbaar? Dat je je (soon-to-be) ex dingen hoort zeggen en dingen ziet doen waar je met je pet niet bij kunt?

Discussies over kleren en spullen die wel of juist niet heen en weer tussen de huizen mogen? Het onnadenkend de nieuwe partner meteen voorstellen aan de kinderen? Dat oeverloze gesteggel over geld? Dat dwarsliggen over werkelijk elk onderdeel van de omgangsregeling, het convenant, het huis.

Om GEK van te worden.

Maar…wees eens eerlijk? Als jij nu zelf in de spiegel kijkt, wat zie jij dan?

In alles wat je tegen hem of haar zegt zit wel een sneer of een verwijt, en je zult geen moment onbenut laten om hem te laten weten wat een slechte vader je hem vindt, of een berekenende moeder die een geldwolf is. 

En elke keer als je de kans krijgt vertel je aan iedereen die het maar horen wil hoe hufterig hij of zij je behandelt en hoe onredelijk en vooral belachelijk het toch is dat er nog steeds gezeur is over geld. En hoe ondankbaar hij of zij is, en onbetrouwbaar. Vooral dat. Onbetrouwbaar. 

En een pretpapa natuurlijk, want opvoeden ho maar. Of een curling mom, die als een echte hysterica bij alles dwarsligt

Je hebt 'opeens' een ex die dieptepunt op dieptepunt bereikt, ook als je denkt dat het echt niet erger kan, weet hij/zij toch fratsen uit de hoge hoed te toveren.

Wie IS dat mens??

Ben jij zo’n mens? Was jij altijd al zo? En Hij ook? Zo boos, zo bitter? Zo haatdragend?

En we zeggen natuurlijk tegen onszelf, en de buitenwacht, dat je je alleen maar zo gedraagt omdat hij/zij je geen keus laat. Je staat als lelijke monsters tegenover elkaar, je herkent elkaar niet meer. En eigenlijk herken je jezelf ook niet meer.

Vroeger was je een leuk mens.  En hij ook. En eigenlijk ben je dat nog steeds. En hij ook. Alleen niet meer tegen elkaar.

Helpt het jullie proces om als kijvende draken tegenover elkaar te staan, elkaar onderuit te schoppen en in dat proces ook nog eens kinderen ertussen te zetten?

Wil je uit deze nare situatie? Neem dan contact met me op. Want zo doorgaan is natuurlijk geen optie.