Verloren momenten

“Als de nieuwe vriendin/vrouw van je vader meekomt naar de diploma-uitreiking kom ik niet hoor!”

“Ik kom naar je afstuderen, maar ik ga ECHT niet naast je moeder/vader zitten! Je broer/zus en ik zitten gewoon wat verderop, je zult ons heus kunnen zien.”

“Hoe bedoel je, je stiefmoeder/-vader komt ook mee trouwjurken uitzoeken? Dan ga ik niet mee!”

“Ik wil best je verjaardag vieren bij jou thuis, maar niet als je vader/moeder en zijn/haar vriend(in) er zijn.”

“Pff, hoe kun je nu vragen dat je stiefvader/-moeder EN ik je weggeven op je huwelijk??”

“Als je laat weten hoe laat je moeder/vader langskomt om je baby te bekijken komen wij daarvoor of daarna, als hij/zij weer weg is.”

“Dus je wil echt dat je vader/moeder en ik naast elkaar zitten bij de familie bij de begrafenis/het huwelijk? No way schatje, dat zal echt niet gaan.”

“Kun je aan je vader/moeder laten weten dat hij/zij echt niet aan het sportveld hoeft te staan als het zijn/haar weekend niet is? Maakt me niet uit dat het een belangrijke wedstrijd is, ik kan die man/vrouw er echt niet bij hebben. En het in MIJN weekend met jou, dus laat hij/zij wegblijven, ik doe dit toch ook niet in zijn/haar weekend…”

“Ik wil echt niet dat je vader/moeder bij de begrafenis is hoor, hij/zij heeft zoveel pijn veroorzaakt in de familie, ik vind echt dat het beter is als hij/zij zich niet laat zien.”

“Als ik wel kom is het voor jou heel ongemakkelijk, dat vind je zelf ook, toch? Zo met dat nieuwe gezin van je vader/moeder erbij, dus ik kom maar niet.”

Moet ik nog doorgaan met voorbeelden geven?

Voor velen is zijn dit herkenbare uitspraken en situaties. Niet alleen als ouder, maar ook als kind, omdat je je ouders dit soort uitspraken hebt horen doen.

Andersom kan overigens ook. Kinderen kunnen dit ook bij hun ouders doen.

“Ik wil geen kennis te maken met je nieuwe vriend/vriendin. Mama/Papa wordt daar heel verdrietig van. En jij hebt nu wel iemand anders, maar hij/zij is alleen, en dat is heel zielig.”

“Ik hoef jou niet te zien totdat je het weer recht trekt tussen jou en mama/papa.”

“Ik wil mijn stiefmoeder/vader wel bij mijn diploma uitreiking/afstuderen/huwelijk/verjaardag erbij hebben. Als jij daar problemen mee hebt kom je zelf maar niet.”

Ook al zo pijnlijk, en zo intens verdrietig.

Je verliest momenten, je bent geen (onder)deel van belangrijke momenten in en uit het leven van je kind(eren).

Of alleen onder protest of onder voorwaarden. “Als hij/zij aan de andere kant van de ruimte gaat zitten en niet tegen me praat, of ik hem/haar niet hoef te zien, zal het wel gaan, denk ik. Zorg jij er dan voor dat dat zo wordt geregeld? En ik geef je dan wel een knuffel als hij/zij weer uit de buurt is.”

Hoe moet dit voor je kind(eren) zijn?

En waarom moet het zo? Waarom gedraag je je als ouder zo?

Jouw emoties zijn belangrijker? Jouw boosheid, frustratie, je verdriet of je ego is zo groot en zwaarwegend dat de wensen van je kind moeten wijken? Of dat hun gevoelens opzij geschoven kunnen worden?

Want met je gedrag is dat wat je uitstraalt of vertelt. Of wat het ook is dat je denkt te zeggen, wat JIJ denkt, vindt of voelt heeft op dat moment in ieder geval voorrang.

Kinderen zouden niet moeten hoeven kiezen tussen hun ouders. En soms vragen je kinderen dus iets van je, wat jij heel pijnlijk en moeilijk vindt. Dat kan.

En wat je kind tegen je zegt is ook doordrenkt van pijn en verdriet, want je kind staat op een positie waarin ze gevraagd worden te kiezen tussen hun ouders. Ze worden gevraagd iets pijnlijks uit te spreken, terwijl hun wens eigenlijk heel basaal is: Papa en mama in dezelfde ruimte, met aandacht voor het kind. Zonder gedoe en gezeur of drama. Is dat nou zo moeilijk?

Blijkbaar. Dus iemand moet de volwassene zijn. En dat is soms heel pijnlijk. Maar vraag je eens af wat de impact op de kinderen is als je dat niet bent? En waarom is het zo moeilijk?

Loop jij ook tegen dit soort situaties en vragen aan, en zou jij, of liever: zouden jullie het graag anders zien en willen doen? Neem dan contact met me op.