Een wereld zonder alimentatie

Alimentatie bestaat al duizenden jaren en is historisch bedoeld om een financiële rechtvaardigheid te waarborgen na het beëindigen van een huwelijk. Zelfs in de Oudheid bestond het al. Voor de liefhebber: hier vind je een verhaal over de geschiedenis van alimentatie. 

Het is geen gemakkelijk onderwerp, want er is altijd veel om te doen. 

Eerst maar even de regels van tegenwoordig bekijken:

Zijn jullie voor 1 januari 2020 gescheiden, korter dan vijf jaar getrouwd en zijn er geen kinderen, dan is de alimentatieduur gelijk aan de duur van het huwelijk. Zijn jullie langer dan vijf jaar met elkaar getrouwd of hebben jullie samen kinderen, dan geldt de maximale termijn van 12 jaar.

Zijn jullie na 1 januari 2020 gescheiden, dan gelden er andere regels.
De partneralimentatieduur wordt vanaf dat moment behoorlijk ingekort. Ben je na 1 januari 2020 gescheiden, dan zal de partneralimentatie de duur van het huwelijk worden. Hierbij is een maximum van 5 jaar. Maar er  zijn een aantal uitzonderingen.

Ben je minstens 15 jaar getrouwd en zit de alimentatiegerechtigde minder dan 10 jaar van de AOW-leeftijd af, dan kun je aanspraak maken op partneralimentatie tot de AOW in gaat. Is de alimentatiegerechtigde op of voor 1-1-1970 geboren en zijn jullie langer dan 15 jaar getrouwd, dan geldt een maximale alimentatieduur van 10 jaar.

Hebben jullie kinderen onder de 12, dan geldt nog de oude alimentatieduur van 12 jaar. De partneralimentatie stopt dan als het jongste kind 12 wordt. Zijn er bijzondere omstandigheden, dan kunnen rechters besluiten van de alimentatieduur af te wijken.

Er waar is die alimentatie nou eigenlijk voor bedoeld:

• Als de ene partner economisch afhankelijk is van de andere, kan scheiden leiden tot een ongelijke financiële positie, en alimentatie helpt om deze ongelijkheid te verzachten.

• Alimentatie kan worden toegekend om ervoor te zorgen de levensstandaard die gewend was tijdens het huwelijk in stand blijft. Bij langdurige huwelijken is dit vaker relevant.

• Als er kinderen bij betrokken zijn, kan alimentatie ook worden gebruikt om bij te dragen aan de kosten van opvoeding en verzorging van de kinderen. Kinderalimentatie is vaak een aparte regeling.

• Als een van de partners aanzienlijk heeft bijgedragen aan het huishouden, bijvoorbeeld door voor de kinderen te zorgen en niet buitenshuis te werken, kan alimentatie worden gezien als een manier om die bijdragen te erkennen en te compenseren.

Het doel van alimentatie is om een eerlijke en redelijke regeling te bieden, rekening houdend met de omstandigheden van beide ex-partners na het einde van het huwelijk.

Dus wat gaat er dan mis, en waarom roept het zoveel negatieve reacties op?

Als het een eerlijk een redelijke regeling moet zijn - en wat is eerlijk, of redelijk? -, waarbij beide (ex-)partners in gelijkwaardige omstandigheden moeten kunnen leven, lijkt het behoorlijk zuur als jij als werkende partij betaalt, een eigen huis moet huren of kopen, in je bestedingsvermogen behoorlijk achteruit rent, en je ex niet in beweging lijkt te komen om zelfvoorzienend te worden. Daar zit weinig redelijkheid in. Of eerlijkheid.

De partneralimentatie komt te vervallen als de ontvangende partner een eigen inkomen krijgt en in zijn/haar eigen levensonderhoud kan voorzien of gaat samenwonen. Maar ja…als je ex wel samenwoont in de praktijk, maar dit niet formeel heeft vastgelegd kun je moeilijk de alimentatie stopzetten. Als je dat wel zou doen heb je moreel wel een punt, maar juridisch krijg je het vaak niet rond.

Als je ex niet of part time werkt, en elke maand een bedrag aan alimentatie krijgt, is het dus aan de betalende ex om alles financieel overeind te houden. En dat kan bijzonder zwaar zijn. Al helemaal als de ontvangende ex wél meer uren zou kunnen werken, maar ervoor kiest het niet te doen. En ook dit klinkt niet redelijk of eerlijk. Want de betalende partij zit in een financiële houdgreep, en heeft weinig bewegingsruimte. Maar misschien is dat voor de ontvangende ex nu juist de positie waar hij/zij de ex graag ziet.

Als de betalende ex fulltime werkt heeft hij/zij minder ruimte om een 50/50 co-ouderschapsregeling aan te gaan. Want er is letterlijk geen tijd vrij te maken voor de kinderen, er moet gewerkt worden. Wat tot gevolg heeft dat deze ouder minder tijd met zijn/haar kinderen kan doorbrengen. Moet ik het plaatje uittekenen wat dat voor gevolgen kan hebben voor een ouder-kind relatie? Kortom…het heeft veel voeten in de aarde, verder reikend dan alleen het financiële aspect, en er lijkt weinig ruimte voor verandering. Dat de alimentatie ingekort is naar 5 jaar zal best lucht geven hier en daar.

Maar als je door omstandigheden in een andere regeling zit, en niet met je ex in een positie staat waar beiden in redelijkheid kijken naar wat mogelijk is om beiden het hoofd omhoog te kunnen laten houden wordt het wel heel benauwd.

Zou de wereld er beter uitzien als er geen partneralimentatie was? Of alleen onder bepaalde omstandigheden, of alleen als daar voor het huwelijk afspraken over zijn gemaakt? Ook over de duur ervan? Zou dat ideaal zijn? Of moeten we daar nog maar even van dromen en proberen met onze ex naar een andere positie te komen? Zodat beide partijen rust kunnen krijgen en ruimte om te ademen?

Is dat niet een poging waard? Neem dan contact met me op. Vechten en ruziemaken kan altijd nog namelijk.