Gescheiden van Suikerpapa

Kinderen opvoeden is hogere wiskunde. 

En als je gescheiden bent van een Suikerpapa kan het weleens extra hard werken zijn.

Want balans kan in dat geval ver te zoeken zijn. Als de Suikerpapa alles maar geeft, word jij als niet-Suikermama al snel gezien als die vervelende vrouw die de kinderen niets gunt. Terwijl jij je ex-partner ziet als die gast die 'alles maar afkoopt en de opvoeding over de schutting gooit'.

Een Suikerpapa, wat is dat? 

Ik bedoel hier niet de Sugardaddy. Ik bedoel hier de vader die aandacht geeft aan de kinderen door ze te overladen met (dure) cadeautjes, etentjes, etc. De aandacht die hij geeft is financieel gedreven, en heeft weinig inhoud op pedagogisch niveau. Ik vraag me af waarom de Suikerpapa dit doet? Want kinderen hebben meer nodig dan een financiële injectie, en ze voeden zichzelf niet op.

Wellicht denkt Suikerpapa niet na over een opvoeddoel. Misschien heeft ie geen idee bij wat hij - op langere termijn- verwacht van zijn kinderen. Laat staan dat hij bedenkt hoe de kinderen op de plek in hun leven moeten komen, qua geestelijke en emotionele ontwikkeling. Opvoeden is niet helemaal zijn ding.

Of wellicht was hij voorheen geen Suikerpapa maar is hij het geworden door de scheiding en handelt hij uit schuldgevoel. Misschien heeft hij een nieuwe partner en vindt hij het zielig dat hij zijn kinderen minder ziet. En dus dus overlaadt- lees besuikert- hij ze met cadeaus.

Want de weinige keren dat hij ze ziet wil hij dat het pais en vree is en heeft hij geen zin om te praten over school, training, huiswerk, schermtijd, of wat dan ook. Nee, het moet liefdevol, knus, gezellig en warm zijn. Of perfect.

Door de kinderen te overladen met materiële zaken komen ze weinig tekort op dat gebied. Maar wie leert ze de andere relevante zaken, zoals doorzetten, intrinsiek gemotiveerd zijn, of te werken voor iets wat ze willen. Ergo: hoe leren ze moeite te doen voor iets wat ze willen (bereiken), als 'alles' ze wordt aangereikt.

En het is niet zo dat de Suikerpapa niet wil dat de kinderen leren moeite te doen voor iets, of dat ze alles maar vanzelfsprekend vinden. Hij weet niet hoe hij dat voor elkaar krijgt. .

Want hoewel vrijwel elk kind blij wordt van leuke spullen en een fijne vakantie, is een liefdevolle band -die niet materieel is- net wat belangrijker. Er moeten grenzen zijn, oorzaak en gevolg, positieve ondersteuning en open communicatie.

Hoe kun je samen, als ouders, een lijn trekken en samen je kinderen opvoeden? 

Hoe haal je de last, die jij als niet-Suikermama, voelt, om 'alles' wat hij doet weer recht te trekken of enigszins in verhouding te krijgen, van je rug? Kan dat? Kun je met elkaar in gesprek om dit bespreekbaar te maken?

Zou je dat eens samen willen onderzoeken? Om als ouders het (weer meer) eens te worden over wat jullie nu eigenlijk willen met de opvoeding van de kinderen? Dat de kinderen papa niet als de bank gaan zien of behandelen, en mama niet alleen maar de boeman is? Neem dan contact met me op.