Kindertjes “sorry”

Ken je dat, een ‘kindertjes sorry”?

Ik geef een voorbeeld: Jantje heeft de dinosaurus van Pietje gesloopt, Pietje is in tranen. Jij zegt als ouder tegen Jantje zich te verontschuldigen ten opzichte van Pietje. Waarop Jantje zegt: “Mama/Papa zegt dat ik sorry moet zeggen..”

Zo’n kindertjes sorry dus. Zo’n niet echt gemeend excuus, eigenlijk niet eens een excuus, uitgesproken omdat het moet, maar niet omdat er enig werkelijk besef is van de reden voor het excuus, laat staan van het benul van een helende werking van een oprecht gemeende verontschuldiging.

Niet alleen kinderen doen dit. Ook volwassenen.

Ik geef een voorbeeld: Je ouders waren niet vaak thuis vroeger, ze moesten bijvoorbeeld werken, of waren met andere dingen bezig. In een gesprek geef jij aan dat je het best fijn had gevonden als ze er meer waren geweest, als je meer tijd met ze had kunnen doorbrengen.

En als reactie krijg je iets in de trant van: “Maar je bent toch goed terecht gekomen?” Of: “Ja, we weten heus wel dat we niet altijd alles even goed hebben gedaan. Maar het is nu toch goed?”

En dat kan allemaal wel waar zijn, maar op die manier sla je wel een beetje de plank mis. Want in beide gevallen krijg jij geen erkenning, laat staan een excuus.

In de eerste zin wordt je gevoel geheel genegeerd, want het gaat er niet om dat je goed terecht bent gekomen, het gaat erom dat jij uitspreekt dat je sommige dingen graag anders had gezien. En je krijgt een antwoord terug wat niet een reactie geeft op wat je hebt gezegd.

Een antwoord had ook kunnen zijn: “Heel vervelend dat het zo gegaan is, wij hadden dat eigenlijk ook graag anders gezien. We hadden het zo druk dat jij er wel eens bij inschoot, en dat is jammer. Misschien kunnen we nu wel wat vaker de tijd vinden voor elkaar.”

In de tweede zin lijkt het alsof er een verontschuldiging inzit, maar de erkenning gaat nog steeds niet naar jou. Want wat wordt gezegd gaat niet over jou, maar over die persoon zelf. En via een omweg wordt toegegeven dat er een inzicht is dat dingen wel anders hadden kunnen zijn, maar dat wordt niet uitgesproken.

Waarmee er dus ook geen erkenning of excuus jouw kant op komt.

En nu kun je wel zeggen: ”Ja, maar ze bedoel(d)en het toch goed, ik snap wel wat ze willen zeggen.” en daar kun je wel gelijk in hebben, maar…als het anders zou worden gebracht had je er wel een fijner gevoel aan overgehouden.

Niemand staat in de ochtend op met de gedachte jouw dag eens goed te verzieken, we hebben vrijwel allemaal goede bedoelingen. Onze uitvoering kan nog wel eens rammelen, maar onze intenties zijn goed.

Communiceren is een ingewikkeld en belangrijk proces. Als je duidelijk bent in wat je zegt en bedoelt geeft dat veel rust en ruimte.

Sorry zeggen, oprecht vanuit je tenen gemeend, is een ontzettend helend iets. Een oprechte sorry ontvangen is dat ook.

En echt sorry is niet: “Ik had eerder aan de bel moeten trekken”, of “Sorry dat het niet werkt”. Echt sorry is: “Het spijt me dat ik niet eerder heb laten weten dat ik je nodig had, ik heb je hiermee buitengesloten, en afstand gecreëerd tussen ons”. Of: “Sorry dat ik er niet voor je was toen je kind zo ziek was, ik stel me voor dat je je hierdoor heel eenzaam hebt gevoeld”.

Benoem dát waar je spijt van hebt. Erken en accepteer het, en spreek het uit.

Echt sorry zeggen is niet heel moeilijk. Als je het meent. En waarom zou je het niet doen?

Schaam je je voor wat er gebeurd is? Vind je het moeilijk de ander weer onder ogen te komen? Vind je het eenvoudiger om het er maar nooit meer over te hebben, want dat waait het vanzelf over? En de eerstvolgende keer dat je elkaar ziet doe je net of er geen vuiltje aan de lucht is, of ga je de ander in het geheel uit de weg.

Hoe zou jij het vinden als dat bij jou zou gebeuren? Zou dat jou het gevoel geven dat de ander je echt hoort of ziet? Of denk je: “Nou ja, dit is as good as it gets, laat maar zitten dan"?

Als je voor jezelf weet dat je iets hebt gezegd of gedaan wat niet helemaal in de haak is of was, kom er dan op terug, en zeg oprecht sorry. Ook als het jaren later is.

Want wat je een ander, en niet te vergeten jezelf, in ieder geval gunt is de rust en erkenning voor dat wat er gebeurd is. Het kan worden benoemd, en wellicht ook nog eens worden besproken. En daarmee haal je angels uit de lucht.

Nu ik erover nadenk..ik heb ook nog een draadje uit het verleden wat een oprecht sorry verdient…En ik ben te lang te laf geweest dat onder ogen te zien…

Dus excuus lieve lezer, ik moet me hoognodig ergens voor verontschuldigen!!

Tot aan een volgend blog!

Ps. heb jij ook hier en daar nog wat sorry’s uit te delen en loop je daar tegenaan? Neem dan contact met me op!

Ps2. https://www.youtube.com/watch?v=GvbQzRAi4wM