De stiefouder

Stiefouder zijn is soms een ondankbare rol. Je geeft aandacht, je doet je best, je probeert ruimte te maken voor het kind van je partner. Maar wat je ook doet, het voelt nooit helemaal goed.

Te dichtbij voelt bedreigend. Te veraf voelt afstandelijk. Je beweegt ergens tussen betrokkenheid en voorzichtigheid. En intussen voel je de pijn van het kind, de verwachtingen van je partner en je eigen ongemak. Allemaal tegelijk.

In mijn praktijk zie ik drie stiefoudertypes die vastlopen: de redder die alle pijn probeert op te lossen, de vriendin die elke confrontatie vermijdt, en de overnemer die onbewust de ouderrol claimt. Geen van deze rollen brengt rust. Niet voor jou, niet voor het kind.

Je hebt plichten, je draagt verantwoordelijkheid in het gezin, maar zelden krijg je erkenning of echte ruimte. Zeker niet van het kind, dat jou niet gekozen heeft en misschien niet eens weet wat het met jouw aanwezigheid aan moet.

Wat helpt, is besef van je plek. Je bent geen ouder, ook al gedraag je je soms wel zo. En dat is logisch. Zeker als jouw eigen kinderen wel fulltime in huis zijn. Maar de sleutel ligt niet in overnemen, maar in afstemmen. Op je partner, het kind. En vooral: op jezelf.

Erken de pijn die je ziet, zonder hem te willen oplossen. Laat het kind voelen dat jij er bent, maar niet om het werk van de ouder over te nemen. Wees helder over jouw grenzen, over wat jij wel doet en wat niet.

Voel jij je soms zoekend als stiefouder? Wil je je rol beter begrijpen en grenzen leren stellen zonder afstand te creëren? Neem dan gerust contact met me op. Ik help je graag de rust en helderheid te vinden die je gezin nodig heeft.

Volgende week in het laatste deel van deze blogserie: de onzichtbare, maar bepalende rol van de biologische moeder.

 #samengesteldgezin #kinderen #loyaliteit #ouders #stiefgezin #kernaanpak #mediation