De vader

Samengestelde gezinnen kunnen prachtig zijn, maar het kan ook schuren op veel plekken.

Wat ik vaak zie in mijn praktijk? Liefde is er genoeg, maar onder de oppervlakte botsen loyaliteiten. Kinderen met schuldgevoelens. Vaders die klem zitten. Stiefouders die zich buitengesloten voelen. Moeders die, ook al zijn ze niet in huis, toch in alles voelbaar zijn.

In een vierdelige serie neem ik je mee langs al die hoofdrolspelers in een samengesteld gezin. Elk deel belicht één perspectief. Vandaag deel 2:

De vader
Je bent vader en partner. En soms voelt het alsof je altijd tekortschiet.
Kies je voor je kind, voelt je partner zich buitengesloten. Kies je voor je partner, voelt je kind zich verlaten.

Veel vaders in samengestelde gezinnen lopen op eieren. Ze willen harmonie, maar raken verstrikt in loyaliteiten. Het lijkt alsof je telkens moet kiezen. Maar dat is een valkuil. Juist in die spagaat is het cruciaal dat jij stevig je plek als ouder inneemt.

Volgens onderzoek van Rutgers (2023) voelt 72% van de vaders in samengestelde gezinnen zich ‘permanent schuldig’. Dat schuldgevoel maakt het nog moeilijker om grenzen te stellen of helder te blijven.
Je bent verantwoordelijk voor je kind. Niet voor je partner. Jij bent degene die je kind begeleidt, grenzen aangeeft, pijn erkent. Laat je kind voelen: “Ik ben er voor jou, ook als het lastig is.”

Ook belangrijk: voorkom dat de dynamiek zich omdraait. Dat je partner het gevecht met jouw kind aangaat namens jou, of dat je kind jouw partner moet verdedigen tegenover jou.

De kracht zit niet in kiezen tussen twee liefdes, maar in helder zijn over je rol.
Herken je jezelf hierin? Merk je dat je balanceert, maar nergens echt rust vindt? Dan is het tijd om opnieuw naar je plek te kijken.

Neem gerust contact met me op. Ik help je graag inzicht krijgen en beweging brengen.

Volgende week in deze serie: de stiefouder die loyaal is aan de partner, maar de pijn van het kind meedraagt.