Stiefouder zijn is balanceren. Te dichtbij voelt als opdringen. Te veraf als ongeïnteresseerd. 

Het derde deel van mijn serie over samengestelde gezinnen gaat over de vaak onderschatte, maar o zo ingewikkelde rol van de stiefouder. 

Je wil erbij horen, bijdragen, en soms voelt het alsof je voortdurend op eieren loopt. In deel 3 lees je welke drie rollen ik vaak zie vastlopen, en wat jou als stiefouder helpt om rust en ruimte te vinden.

Samengestelde gezinnen kunnen prachtig zijn, maar het kan ook schuren op heel veel plekken.

Wat ik vaak zie in mijn praktijk? Liefde is er genoeg, maar onder de oppervlakte botsen loyaliteiten. Deel 2: de vader.

Samengestelde gezinnen kunnen prachtig zijn, maar het kan ook schuren op heel veel plekken.

In een vierdelige serie neem ik je mee langs al die hoofdrolspelers in een samengesteld gezin. Elk deel belicht één perspectief. 

Deel 1: Het kind dat zich verscheurd voelt

“ Zo ben ik nou eenmaal”. Een bekend zinnetje, en ook een dooddoener.

Door je achter zo’n zin te verschuilen hoef je ook geen verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen gedrag, want tja…Je bent nu eenmaal zo.

Op papier klopte alles. De locatie, het weer, de kinderen die zich vermaakten. Maar tussen jullie? Echt gezellig werd het niet. Wat vooral opviel was stilte, oppervlakkigheid en talloze irritaties. Je hebt de dagen uitgezeten, en vraagt jezelf af of dit nou echt alles is…

Misschien ben jij diegene die de spanning opvangt in de familie. Of in je vriendengroep. Degene die het altijd 'redt', die begrijpt, die bemiddelt. Je hebt een groot hart en een groot verantwoordelijkheidsgevoel.

Burn-out in de maak? Wacht niet tot je uitvalt.

Je staat 's ochtends op en voelt het al: moe, gespannen, kort lontje. Maar ja, er is werk te doen. Afspraken om je aan te houden. Mensen die op je rekenen. Dus je zet door. Want dat doe je altijd. Dat verwacht je ook van jezelf.

Soms draait familiecoaching niet om knuffels en alles uitspreken. Maar juist om elkaar weer te kunnen verdragen. Zonder strijd en kromme tenen.

In mijn praktijk zaten drie volwassen zussen, ooit hecht, nu vooral moe van elkaar.

Ben jij nou zo lomp of is die ander overgevoelig? Worden jouw woorden als verwijten of kritiek uitgelegd? Wat kun je daarmee doen?

Je neemt jezelf altijd mee, dus hoe leuk ben jij voor jezelf? Of gaat een ander eigenlijk voor?

Dit blog is voor iedereen die voelt: er klopt iets niet, en ik wil keuzes maken die wel kloppen.
Lees mijn blog en zie waarom verandering begint met echt kijken.

“Ik doe het nooit goed genoeg.”
Herken je dat stemmetje dat altijd vindt dat je tekortschiet?

Altijd maar pleasen, je best doen, twijfelen aan jezelf. Zelfs als je het wel goed doet. Veel mensen leven met het gevoel dat ze niet genoeg zijn, en blijven onbewust in dit patroon hangen.

Maar waar komt het eigenlijk vandaan? En nog belangrijker: hoe kom je er vanaf?

Samen moeten wonen met je ex…Geen handige of wenselijke situatie. Maar in het huidige economische klimaat, en de bestaande huizenmarkt kan het wel eens een noodzakelijk kwaad zijn. Hoe kun je hiermee omgaan?

Wat is de impact van een emotioneel onvolwassen, of egocentrische ouder?

En hoe kun jij daarmee omgaan?

Je weet honderd procent zeker dat het zo is gegaan. Je herinnert je zijn woorden. Zelfs de toon hoor je nog. Maar nu zegt hij: “Dat heb ik nooit gezegd.” Je voelt hoe de grond onder je verschuift…je bent toch niet gek? 

Ben je te gevoelig? Misschien beeld je het je in. Misschien is het toch jouw fout?

En dat is precies waar het misgaat.

"Sorry, geen tijd voor het oudergesprek – ik ben nét begonnen met een ayahuasca-retraite."

Wat voor type ouder ben jij? De “Druk met jezelf”-ouder? De “Kinderen als bijzaak”-ouder?

Of wil je juist niet zo’n ouder zijn?

Sommige situaties zijn pijnlijk. Sommige acties waar je in je leven mee geconfronteerd wordt zijn pijnlijk.

Hoe kun je leren hiermee om te gaan?

Soms signaleer je dat je werknemer vastloopt. Als werkgever wil je graag dat je werknemer zich goed voelt, en goed kan functioneren.

Wat kun je doen om te helpen?

Soms nemen je gevoelens een loopje met je. Maar dat is toch vreemd? Je voelt toch wat je voelt?

Soms duurt het maanden. Of jaren. Dat je rondloopt met het gevoel: het gaat niet goed tussen ons… maar is het echt nodig om hulp te zoeken?