De waarheid is hard

Je kent dit vast wel: “Eerlijk duurt het langst” “Waarheid boven alles”.
Mooie teksten, maar als we ergens goed in zijn, is het wel in het ontduiken of negeren van waarheden. En al helemaal op relationeel gebied.

Waarom durven we soms pas na 20 jaar te zien wat er altijd al was? Waarom willen we iets niet zien?
Laat staan dat we het kunnen (of willen) voelen?

En toch weten we het diep van binnen allang: Sommige dingen kloppen gewoon niet.

Je moeder, die “haar best deed” — maar eigenlijk je hele zelfvertrouwen heeft afgebroken. Je vader, die “rust wilde bewaren” — maar in werkelijkheid je nooit steunde of beschermde. Je relatie, waarin je je klein voelde, niet jezelf kon zijn — al twintig jaar lang.

Pas veel later komt de waarheid aan het licht.

Niet omdat ze ineens veranderd is. Maar omdat jij eindelijk kunt zien wat je eerder niet kon dragen.
Je beschermt, of beschermde, jezelf met verhalen zoals: “Het was niet allemaal slecht.” “Ik stel me vast aan.” “Ik wil geen drama maken.” Of: “Het is allemaal al zolang geleden..”

We hebben het allemaal geleerd: “Niet klagen, niet zeuren.” “Ze zijn ook maar mensen.” “Je weet nooit het hele verhaal.“

En dus drukken we de waarheid weg. Want wat niet gezien wordt, hoeft ook niet gevoeld te worden.

Maar daar wringt het. Want wat niet gevoeld wordt, kan niet helen. En zo blijven we hangen in loyaliteit, in patronen, in relaties die ons leeg trekken.

Want de waarheid doet zeer. De waarheid is rauw. En hard. Maar de waarheid is geen aanval, het is een uitnodiging.

En toch houden we liever vast aan het verhaal dan aan de waarheid.

Zeker als het gaat om je ouders. Of je partner. Of jezelf.

Want wat betekent het als je moet toegeven dat je moeder jou geen veiligheid gaf? Dat je vader je niet beschermde? Dat je twintig jaar van je leven in een relatie hebt gezeten die je beschadigde in plaats van versterkte?

Dat je moet erkennen dat je jarenlang jezelf hebt aangepast, verraden misschien zelfs, om maar niet te hoeven zien wat er wél was.

En dat is geen makkelijke boodschap. Maar het is wel waar bevrijding begint.

Want de waarheid is niet het probleem. Onze weerstand wel.

Als Kernaanpak coach zie ik het dagelijks: mensen die vastlopen omdat ze de waarheid niet onder ogen wíllen zien. Ze rationaliseren, minimaliseren, vermijden. Alles om maar niet te hoeven voelen wat er echt speelt.

Maar zonder waarheid geen beweging. Geen groei. Geen heling.

De waarheid is niet wreed. Ze is helder. En ook ongelooflijk verhelderend. Ze wijst je de weg. Naar wie je werkelijk bent, wat je nodig hebt, en waar je grenzen liggen. Maar ze vraagt moed. En iemand die naast je blijft staan als het schuurt.

Als coach ben je geen rechter, geen therapeut, geen redder. Ik geef geen kant-en-klare oplossingen. Wat ik wél doe, is samen met jou kijken naar wat er echt is. Zonder oordeel. Zonder omwegen.

En dat doet soms pijn. Maar het is ook de plek waar ruimte ontstaat. Voor rouw. Voor inzicht. Voor verandering.

Pas als je erkent: “Dit is nooit veilig geweest”, kun je gaan voelen wat je écht nodig hebt. Dan kun je je plek innemen, grenzen stellen, of keuzes maken die wél kloppen.

En dan kan er rust komen, je kunt je écht jezelf voelen, je krijgt inzicht in wie jij nu werkelijk bent. Er ontstaat ruimte.

Herken je dit?

Voel je dat er iets schuurt in je leven, maar weet je niet precies wat? Heb je het gevoel dat je al jaren om de waarheid heen draait?

Neem dan contact met me op. Niet omdat ik het beter weet, maar omdat ik naast je kan staan terwijl jij het zelf gaat zien.