Slecht voor elkaar

Veel stellen leven in een stilzwijgende deal: “jij zorgt dat het thuis goed loopt, dan zorg ik dat er geld binnenkomt.”

Het lijkt een eerlijke verdeling, maar onder de oppervlakte schuilt vaak een impliciete ruil, waarbij de één zekerheid biedt in ruil voor autonomie, terwijl de ander zijn tijd en vrijheid inlevert in ruil voor bewondering en rust.

Wat aanvoelt als balans, is in werkelijkheid een systeem waarin beide partners zich vastklampen aan een rol die hen houvast geeft.

Zij vindt veiligheid in zijn bescherming, hij ontleent betekenis aan haar afhankelijkheid. En zolang alles loopt, noemen we dat liefde. We vinden financiële afhankelijkheid niet alleen normaal: we vinden het romantisch.
De man die “voor je zorgt”. De vrouw die “er voor het gezin is”.
Maar zodra er barsten ontstaan, schuurt het en verandert het ‘wij’ onherroepelijk in ‘ik tegenover jij’.

De verwijten komen snel.
“Ik heb álles betaald, jij hebt op mijn kosten geleefd.” “Ik heb álles opgegeven, mijn ambities, mijn carrière, alles voor jou.”

Maar beiden houden dit patroon in stand.
Niet uit kwaadwillendheid, maar uit onbewust gedrag, aangeleerde overtuigingen en gemak.

Je kunt je afvragen hoe het komt dat je jezelf in deze situatie hebt geplaatst, waarin het volgens jou een goed idee was in deze afhankelijkheidspositie te gaan staan. We worden maatschappelijk gezien nog steeds gestuurd door oude overtuigingen over de rol van een man of vrouw in een gezinssituatie. En blijkbaar doen we er nog volop aan mee.

Wat begon als loyaliteit verandert in schuld en onbegrip. Er waren geen echte afspraken, slechts gewoontes. En gewoontes die ongelijkheid in stand houden, zijn geen liefde.

In relaties wordt waarde vaak gemeten in euro’s, in zichtbare prestaties en in economische bijdragen. Wat onzichtbaar is, zoals zorg, emotionele arbeid en het draaiende houden van het gezin, verdwijnt uit beeld en wordt niet erkend.

En zolang we waarde blijven koppelen aan inkomen in plaats van aan impact, blijven we vasthouden aan een systeem waarin liefde ondergeschikt is aan macht. En dat is geen volwassen relatie. In een volwassen relatie dragen we beiden ons deel, hoe dat ook verdeeld wordt. En beide delen wegen even zwaar.

Een scheiding laat zelden zien wie de schuldige is, maar wel hoe weinig bewust twee mensen zich vaak zijn van hun onderlinge afhankelijkheid.

De pijn zit meestal niet in het geld, maar in het gemis aan erkenning, in het gevoel dat alles wat is gegeven, vrijwillig, loyaal, liefdevol, nooit is gezien of gewaardeerd.

Een volwassen relatie vraagt om een ander perspectief. Niet: “Jij hebt dit fout gedaan,” maar: “Wij hebben samen een systeem gecreëerd waarin ongelijkheid kon ontstaan.”
Dat is geen zwaktebod, dat is kracht. Want pas als je beiden bereid bent om te erkennen hoe je elkaar in stand hebt gehouden, ontstaat er ruimte voor echte verandering.

Dat is het moment waarop de KernAanpak van waarde wordt. Niet door te wijzen of te oordelen, maar door helder te maken hoe onbewuste patronen werken en hoe je die kunt doorbreken. Bewustwording gaat niet over schuld, maar over verantwoordelijkheid en over volwassen keuzes maken, ook als die pijnlijk zijn.

Of je nu samen verder wilt of uit elkaar gaat, dit inzicht verandert hoe je kijkt naar jezelf, naar de ander en naar jullie gezamenlijke geschiedenis. Want wat ooit begon vanuit liefde, verdient ook bij het afscheid waardigheid, erkenning en respect.

En als je dat anders wilt, als je voelt dat het tijd is voor bewustwording, herstel en beweging, dan nodig ik je uit om contact met me op te nemen.