Te veel kinderen

“Mijn partner gedraagt zich als een kind.”

Je bedoelt vast niet dat diegene enthousiast wordt van kleurplaten. Je bedoelt dat jij alles regelt. Dat jij degene bent die vooruitdenkt. Die plant, organiseert, beslist, voorkomt.

En dat je ondertussen te horen krijgt dat je een controlfreak bent.

Je zit in een ouder-kind dynamiek. En ja, die dynamiek maakt je uiteindelijk allergisch voor diezelfde partner waar je ooit zo verliefd op was. Maar in het begin van jullie relatie leek deze dynamiek er nog niet te zijn, dus hoe ontstaat dit circus?

Heel simpel: jullie patronen klikken net iets té goed in elkaar.

Want jij bent oplossingsgericht, verantwoordelijk en altijd “degene die het oppakt”, en de ander vermijdt conflicten, is afwachtend of vergeetachtig-op-strategische-momenten.

Resultaat: jij wordt de ouder, de ander het kind. Zonder dat iemand dat hardop heeft afgesproken.

Het gebeurt gewoon. Zoals een natte handdoek die altijd precies niet aan de haak hangt.

Je kunt je voorstellen dat dit nogal funest is voor jullie relatie. Jij wordt moe van jezelf (want je doet alles), of je wordt moe van de ander (want die doet weinig).

Je aantrekkingskracht zakt door de vloer. De sfeer wordt vlak, gespannen of beide, wat zeker niet helpt. En de intimiteit verdwijnt, want niemand voelt zich sexy in een opvoedrelatie.

Kortom: dit patroon is de emotionele equivalent van langzaam drijfzand.
En je hebt al kinderen, dus je partner in die kind rol zien helpt jou niet, je houdt al genoeg borden in de lucht.

Je kunt uit deze rol als ouder stappen. Niet door alles te laten instorten, maar door te stoppen met redden. Door aan te geven: “Dit is van jou. Ik ga dit niet meer voor je dragen.”

Laat de ander daar maar even op sudderen. Je kunt op weerstand van de ander stuiten, maar ja..hoe erg is dat nou echt?

Praat vanuit de volwassenheid, en niet vanuit irritatie. Wat een uitdaging kan zijn…Dus geef geen opdracht (“Ga jij nou eens wat doen, en verzin het zelf eens een keer…”), maar vraag “hoe we dit samen gaan oplossen”. En realiseer je dat zolang jij alles doet, de ander nul reden heeft om iets te veranderen. Wat best logisch klinkt.

Herken je de uitspaak: “Ik laat de ander ook geen ruimte om zelf iets op te pakken”?
Laat die ruimte dan maar eens bestaan. En kijk wat er gebeurt. Probeer te bepalen welk stuk van wie is. Waarom vind jij het nodig “alles” op te pakken? En waarom vindt de ander het nodig enkel op jou te mogen leunen?

Weten jullie welk stuk van jullie is? Dat kan een uitgangspunt zijn. Magisch. En pijnlijk eerlijk.
Maar wel bevrijdend.

Want de kern is dat niemand een ouder of kind ís in de relatie. Maar sommige partners doen wel zo, omdat hun patronen elkaar perfect in stand houden.

En het allermooiste? Je hebt maar één volwassene nodig om het patroon te doorbreken.
Ben je klaar om dat te zijn? Neem dan contact met me op.