Stil verdriet

Een kind hoort nooit de tweede keus te zijn.
Toch gebeurt het vaker dan we willen toegeven: een ouder die zo met zichzelf bezig is, dat het kind structureel op de tweede, derde of tiende plek belandt. Niet omdat die ouder bewust kwaad wil. Vaak ziet hij of zij het simpelweg niet. Maar voor het kind maakt dat weinig verschil.

Want het resultaat is hetzelfde: pijn.

Sommige ouders zijn vooral bezig met hun eigen emoties, problemen of verlangens. Ze kijken niet of nauwelijks naar de behoeften van hun kind.
Er wordt vooral gepraat over wat de ouder voelt of meemaakt: “Ik had het zo moeilijk vandaag, ik moet alle ballen in mijn eentje in de lucht houden”. Of de wensen van het kind worden weggewuifd: “Dat is niet zo belangrijk, joh, dat komt nog wel op een ander moment.”

Afspraken met het kind worden vergeten of niet nagekomen. “Ik had het even te druk hoor..dat snap je toch wel?”

Het kind krijgt de rol van trooster, luisteraar of bemiddelaar. “Als jij nou even tegen papa/mama zegt dat…”

Nogmaals: vaak gebeurt dit niet met kwade bedoelingen. Maar de resultante blijft gelijk: het kind voelt zich niet écht gezien.

Wat dit extra schrijnend maakt: kinderen zijn van nature loyaal. Ze blijven van hun ouder houden, ook al doet het pijn. Ze zullen het gedrag vaak goedpraten “Papa is gewoon druk” of “Mama bedoelt het niet zo”.

Maar diep vanbinnen gebeurt er iets: Het kind leert dat zijn of haar eigen gevoelens minder belangrijk zijn. Er kan een soort onzichtbaar schuldgevoel: “Misschien vraag ik te veel.”

Dus het kind past zich aan, maar betaalt daar later de prijs voor – in relaties, werk of eigen ouderschap.

En dat besef, die pijn, komt vaak pas jaren later boven.

De pijn van een kind in zo’n situatie is oneerlijk omdat het kind geen keuze heeft. Een volwassene kan een relatie beëindigen als de ander geen verantwoordelijkheid neemt. Een kind niet. Het blijft loyaal, zelfs als dat ten koste gaat van zijn of haar eigen ontwikkeling. En een kind staat tussen de ouders, en heeft maar te leren omgaan met het gedrag van die ouders.

Wat deze situatie nóg pijnlijker maakt, is dat het kind vaak gedwongen wordt om volwassener met gevoelens om te gaan dan de ouder zelf doet. Het kind leert vroeg: “Ik moet rekening houden met papa of mama, anders gaat het mis.”

Dat betekent dat het kind zijn eigen emoties parkeert, zichzelf kleiner maakt en in feite de emotionele verantwoordelijkheid van de ouder overneemt. Dat lijkt misschien “knap” of “wijs” voor de leeftijd, maar in werkelijkheid is het een vorm van overleven. Het kind draagt een last die nooit op zijn schouders had mogen liggen.

En die last werkt vaak nog jaren door, totdat iemand het patroon doorbreekt.

Als ouders kan het soms best moeilijk zijn te achterhalen hoe het nu ECHT met je kind gaat, kinderen staan niet altijd vooraan in het delen van hun gedachten en emoties.

Door het inzetten van de KernAanpak kun je als ouders het kluwen meer ontrafelen. En je kind helpen steviger ye staan, zonder loyaliteitsconflicten.

Want we gaan kijken naar wat er écht gebeurt. Niet om met de beschuldigende vinger te wijzen, maar om helder te krijgen wat er speelt.
We onderzoeken welke plek een kind krijgt in de dynamiek. Wordt het gezien als kind, of krijgt het taken en verantwoordelijkheden die niet passen?

En dat er pijn is lijkt voor de hand te liggen, maar vaak is die pijn nog niet volledig bewust. Door woorden te geven aan wat er ontbreekt, ontstaat ruimte om het écht te voelen – zonder dat het meteen vergoelijkt hoeft te worden.

Of het nu gaat om een ouder die inzicht wil krijgen, of een volwassen kind dat nog steeds de gevolgen voelt: de KernAanpak biedt handvatten om de balans te herstellen. Zodat het kind (of de volwassene die dat kind ooit was) weer mag ervaren: mijn gevoelens doen ertoe, ík doe ertoe.

Met de KernAanpak kijken we voorbij het oppervlakkige beeld van “het valt toch wel mee” en brengen we de kern bloot. Want alleen als die pijn er mag zijn, kan er heling en verandering ontstaan.

Kun jij hier wat hulp bij gebruiken? Neem dan contact met me op.