twee strijd

“Waar twee vechten, hebben twee schuld.” Je hoort het te pas en te onpas. Een soort neutrale volkswijsheid waarmee je zogenaamd niemand tekortdoet. Klinkt mooi, maar in de praktijk – zeker in een vechtscheiding – doet het vaak precies dát: mensen tekort.

Want soms vecht de één helemaal niet. Soms verdedigt iemand zich alleen maar tegen voortdurende aanvallen, beschuldigingen of emotionele spelletjes. En ja, dan lijkt het van buitenaf alsof beide ouders “even erg” zijn. Maar schijn bedriegt.

Waar komt die uitspraak vandaan?

Mensen houden van eenvoud. Een ruzie? Dan zullen wel beide partijen schuld hebben. Het voelt veilig om zo te denken: je hoeft niet te kiezen, je hoeft niet echt de diepte in. Zeker hulpverleners of rechters grijpen graag naar deze “gelijk-verdeel”-gedachte. Want eerlijk is eerlijk: het is een stuk overzichtelijker om gewoon te zeggen dat beide ouders verantwoordelijk zijn voor het conflict.

Alleen: een scheiding, en zeker een vechtscheiding, ís niet overzichtelijk.

In een scheiding zie je vaak een duidelijke dynamiek. De één blijft olie op het vuur gooien, de ander probeert te blussen – of in elk geval zichzelf te beschermen tegen de vlammen. Van buitenaf zie je vuur, en concludeer je: “Tja, ze doen het allebei.”

Maar er is een groot verschil tussen een aanval inzetten en je verdedigen. Het is alsof je iemand die wordt uitgescholden verwijt dat hij terugpraat. Of iemand die een klap opvangt, verwijt dat hij zijn arm opheft. Dat is geen “gelijke schuld”. Dat is een dynamiek waarin de rollen anders verdeeld zijn.

Wanneer professionals of omgeving zeggen: “waar twee vechten…” dan gebeurt er iets gevaarlijks:

Slachtoffer en dader worden op één lijn gezet. Degene die zich verdedigt krijgt net zo goed een stempel als de aanvaller.

De kinderen komen nóg meer klem te zitten. Want als je denkt dat beide ouders “even schuldig” zijn, verlies je oog voor de werkelijke oorzaak van de spanning.

De ouder die de vrede wíl bewaren, raakt gefrustreerd. Want je krijgt de schuld van iets waar je vooral op reageert. De ouder die ageert, of de “agressor” lijkt te zijn loopt ook vast, hij of zij probeert iets over te brengen wat niet gehoord, gezien of erkend wordt.

En dit is precies waar de KernAanpak het anders doet. In plaats van de strijd gelijk te verdelen, kijken we naar de kern: wat gebeurt er écht?
Met de KernAanpak help ik jullie helderheid en grip terug te krijgen, er is een strijd gaande tussen jullie, ik kan jullie helpen de angels uit de emoties te halen, en samen met jullie onderzoeken wat er daadwerkelijk speelt.

Samen brengen we in kaart wie welk gedrag laat zien en hoe dat elkaar beïnvloedt. Vaak zie je dan dat jij vooral reageert, terwijl de ander het conflict steeds opnieuw aanwakkert.

Door te begrijpen waarom bepaald gedrag jou raakt, kun je leren er anders op te reageren. Dat haalt brandstof weg uit de strijd.
Je krijgt concrete manieren om de dynamiek te doorbreken, zodat je niet meer meegesleurd wordt in verwijten, spelletjes of machtsspel.

Het resultaat? Helderheid, grip en vooral: rust. Je hoeft niet langer “mee te vechten” of de schuld op je te nemen van iets waar je nooit voor gekozen hebt.

De uitspraak “waar twee vechten, hebben twee schuld” klinkt onschuldig, maar kan in een vechtscheiding flink schadelijk zijn. Het doet geen recht aan de werkelijkheid, zet ouders ten onrechte naast elkaar en helpt de kinderen geen stap verder.

Wil je wél voorbij de schijn kijken en snappen hoe je uit die slopende dynamiek kunt komen? Neem contact met me op.