Vreemdgangers

We horen het vaak: Mannen gaan vreemd voor seks, vrouwen voor aandacht.
Klinkt lekker overzichtelijk, bijna alsof we in een biologieles uit 1953 zitten.
Klaar. Iedereen tevreden, discussie gesloten.

Helaas — het is 2025.
Mensen zijn iets complexer dan een biologieplaatje uit groep 8.

Ja, mannen zoeken vaak fysieke bevestiging. Laten we eerlijk zijn: veel mannen koppelen eigenwaarde nog altijd aan de mate waarin ze begeerd worden. We beoordelen ze op prestaties (in bed, op werk, in de sportschool, pick your poison).

Ook zij willen het gevoel hebben dat ze “nog steeds aantrekkelijk zijn” en hebben behoefte aan lichamelijke aandacht en seksuele spanning.

Testosteron helpt een handje, jawel. Maar cultuur doet de rest: jongens leren al vroeg dat hun waarde ligt in kracht, prestatie en lichaam.

Maar… denken dat mannen alleen vreemdgaan “voor de seks” is net zo onvolledig als denken dat je afvalt van één keer niet snacken.

Mannen gaan óók vreemd omdat ze zich emotioneel niet gezien voelen, ze conflicten vermijden. Ook mannen kunnen zich mislukt voelen in hun relatie, een gebrek aan verbinding ervaren...of… omdat de gelegenheid zich voordoet en hun impulscontrole die dag met vakantie was.

En vrouwen...Vrouwen zoeken vaak emotionele bevestiging. Klopt.
Veel vrouwen worden geraakt wanneer ze geen aandacht meer krijgen, zich niet meer gezien of begeerd voelen. Ze de aansluiting met hun partner missen, en ook verlangen naar connectie en diepgang.

Maar voordat we nu massaal roepen dat vrouwen “alleen voor gevoel gaan”, nou nee.
Ook vrouwen hebben een lichaam, verlangen en nieuwsgierigheid.

Vrouwen gaan ook vreemd omdat ze zichzelf kwijt zijn in rollen (moeder, partner, manager van het hele huishouden), en ze iets in zichzelf willen terugvinden.
Ook zij kunnen ze spanning missen, vluchten uit een benauwd patroon en heel graag iemand ontmoeten die een deel van hen wakker maakt dat ze vergeten waren.

Fysiek of emotioneel — maakt niet uit. Vreemdgaan ontstaat meestal niet door “één persoon met een zwak moment”.
Het ontstaat in relaties waar balans zoek is.

En het is best herkenbaar hoor: de één voelt zich verantwoordelijk voor alles en de ander drijft mee. (of zo voelt het)

De één schreeuwt om aandacht, en de ander trekt zich terug. Of de één verliest zichzelf en de ander verliest verbinding.

Maar weet je, mannen én vrouwen houden dit systeem in stand. Niet uit kwaadheid, maar uit gewoonte, of angst.

En de pijnlijkste, meest eerlijke waarheid: je zoekt niet een ander… je zoekt jezelf. Want je zoekt naar het deel van jezelf dat je in je relatie bent kwijtgeraakt. Zelden is het “de liefde van je leven”.

De nieuwe persoon is eerder een spiegel, of een katalysator. Die andere persoon herinnert je aan wie je ooit was, of laat je zien wie je zou willen zijn.

Maar toch kiezen we ervoor de oude simpele theorie aan te hangen, want dat voelt bekend. Het bevestigt onze overtuiging.
En wat ook mooi is: we kunnen een kant-en-klare schuldige aanwijzen.

Daardoor hoeven we niet naar de onderliggende dynamiek te kijken, en vermijden we het pijnlijke zelfonderzoek. Want het “kan niet waar zijn dat het aan onszelf ligt.’

Kortom: het is zacht, comfortabel en precies daarom onwaar.

Mensen gaan vreemd omdat ze iets missen of ontwijken. Ze verlangen naar iets, of herkennen zichzelf niet meer op de plek waar ze staan in het leven. En misschien hebben ze nooit echt eerlijk durven zijn.

Vreemdgaan is geen karakterfout. Het is een signaal.

En die signalen worden pas waardevol als je bereid bent ze te onderzoeken — samen óf apart.

Maar mannen en vrouwen verschillen niet zo veel als we graag denken. De vorm verschilt misschien: seks versus emotie, maar de kern is hetzelfde:

Ontrouw ontstaat als mensen hun eigen pijn, verlangen en identiteit niet meer herkennen in de relatie die ze hebben.

En ja, dát kun je onderzoeken, herstellen en zelfs voorkomen.

Wil je ook op onderzoek uit? Neem dan contact met me op.