Besties??

Je ben op je werk, of zit met vrienden of familie aan tafel. Iedereen lacht, het is gezellig, het leven is “prima”.
Tot iemand weer zo’n opmerking maakt.
Zo’n lekkere passief-agressieve prik: “Oh, jij bestelt weer iets duurs? Jij hebt het ook makkelijk hè.” Of: “Je bent wel stil… problemen thuis?” Of deze leuke: “Ik vind dat we gewoon eerlijk alles moeten kunnen zeggen hoor.”

En jij zit erbij, glimlacht beleefd, en denkt: Wat IS dit?? Maar je zegt niks.
Want je hebt geen zin in gezeur, gedoe, drama, confrontaties of andere volwassen toestanden.

Fijn detail:je gedoogt precies dat gedrag waar je je kapot aan ergert.
Applaus.

Je kent het wel, de vriend die altijd te laat komt: Niet vijf minuten. Nee, een kwartier. Elke. Keer.

En wat denk je van de vriendin of ouder die altijd iets te zeggen heeft over jouw keuzes: “O, echt? Weer zo’n retreat? Je bent wel zoekende hè.”
Ja schat, ik zoek vooral de uitgang van deze conversatie.

Maar je lacht. Je slikt. En ze denkt: oh prima, dit kan gewoon.

De collega die je beslissingen betwist, die leidinggevende die maar “to convenience” bepaalt hoe de wind waait vandaag. Die zus of broer die grapjes maakt ten koste van jou: Het is “humor”.
Tot het niet meer grappig is. (“Sheez…wat ben jij overgevoelig zeg…”)

En raad eens wie dat aangeeft? Niemand.
Want jij zit vast in je nice person rol.

We vegen ons straatje met vermijdend gedrag schoon met prachtige, moreel hoogstaande verhalen: “Ach, laat ook maar.” Of: “Het is vast goed bedoeld.”, of deze duikactie: “Ik wil de sfeer niet verpesten.”

Maar eigenlijk bedoelen we: “Ik ben conflictvermijdend, dank u wel.”

Sfeertje behouden betekent namelijk niet dat jij oké bent, maar dat zij mogen doorgaan met asociaal of onaardig gedrag.
En laten we niet doen alsof dat “zen” is. Het is vooral vermoeidheid in een volwassen jas.

En dit heeft natuurlijk gevolgen. Voor jouw eigen houding.

Je wordt innerlijk meer passief-agressief. Je vindt je vrienden, familie of collega’s leuk… maar eigenlijk steeds minder.
Het knaagt. Het schuurt. Je voelt jezelf cynisch worden.

Je gaat deze “vrienden en familie” vermijden..Je kijkt of je je project met een andere collega kan doen... Vandaag even geen zin in die energie.” En hup — weer een appje of mailtje genegeerd.

Dus je contact wordt oppervlakkig. Zij blijven doen wat ze doen, en iedereen doet alsof dat dus (zo) werkt. Maar jij raakt wat van jezelf kwijt. Want als jij je grenzen nooit laat zien, moeten anderen ze wel per ongeluk blijven overschrijden.

We zijn bang voor ruzie, omdat we denken dat grenzen aangeven ruzie betekent. Maar zo is het niet.
Ruzie ontstaat vooral van dingen die te lang worden opgepot.
Of we zijn bang om mensen kwijt te raken, want we zijn te eerlijk. Maar eerlijkheid verliest slechts de verkeerde mensen.

Of we vinden het genant, we denken dat we ons aanstellen, het is zo kinderachtig om iets “kleins” te benoemen.
Maar ondertussen is het klein allang groot geworden.

Maar lastig is het wel, of kan het zijn. Dus wat kun je doen?
Begin met volwassen en realistisch zijn: Zolang jij stil bent, voelt de ander geen enkele reden om iets anders te doen.
Waarom zouden ze? Jij gedraagt je alsof het prima is.

Benoem dat wat je dwarszit, en hou dat kort: “Hé, ik merkte dat ik dat niet zo prettig vond.” Of “Kun je me volgende keer even checken voordat je zo’n grap maakt?”

Kort. Helder. Nuchter.

Hou het bij jezelf, jij bent niet het morele kompas van de ander. Dus niet: “Jij doet altijd dit en dat en je bent asociaal.”
Maar wel: “Ik merk dat ik me ongemakkelijk voel als X gebeurt.”

(En ja, ze mogen even defensief worden. Dat heet menselijk zijn.)

Een volwassen persoon zegt “Dank je dat je het zegt.” En liefst met iets erbij als: “Ik zal er rekening mee houden, sorry, ik wou niet kwetsen.”

Een minder volwassen persoon denkt: “Wat een gedoe.”

En daar zit alle informatie die je nodig hebt.

Als je ervoor kiest om het niet te zeggen, zeg dan ook tegen jezelf: “Ik accepteer dit gedrag zoals het is.”

Je hoeft niet alles te zeggen. Maar je hoeft óók niet alles te slikken. Vriendschap is geen stille overeenkomst waarin jij je grenzen verbergt zodat zij hun gedrag niet hoeven aan te passen.

Wijsheid is je uitspreken als die relatie belangrijk voor je is. Je mond houden als de oppervlakkigheid van die relatie prima is, of uit de relatie stappen als er geen wederkerigheid is.

Maar gedogen wat je eigenlijk kwetst?
Dat is het slechtste van alle drie.

Wil je het er eens over hebben? Neem dan contact met me op.