Ik eerst, kind misschien…

Kinderen zijn leuk… als ze niet in de weg lopen.

Welkom bij een modern type ouder. De alles-voor-mezelf-ouder. De ouder die per ongeluk een kind heeft meegenomen in zijn of haar persoonlijke main character energy, maar eigenlijk liever alleen applaus krijgt. En vooral geen poepluiers, ouderavonden of verantwoordelijkheid.

Deze ouder houdt zeker van zijn of haar kind. Maar alleen zolang het kind goed in het decor past van het eigen levensverhaal. Geen huilbuien tijdens een wijnproeverij. Geen meningen als er een netwerkevent is.

"Ik ben nu eenmaal zo."
"Sorry, ik ben gewoon niet het type dat zich aanpast. Mijn vrijheid is belangrijk. Maar wel graag co-ouderschap, oké?"
“Mama is op Ibiza op innerlijke reis.”
“Papa is bezig met zijn startup. Dus nu even niet.”

Het kind mag er zijn, zolang het zich gedraagt als een loyale volwassene van zes met een zelfsturend karakter.

Dan hebben we ook nog de ego-parent.

Deze variant is altijd druk. Altijd. Druk met zichzelf, werk, de nieuwe relatie, de ochtendroutine, het zelfbeeld of spirituele groei. De weekenden zijn voor me-time. De doordeweekse dagen voor werk. Avonden voor dates of events.

Oudercontact? Te schools.
Luisteren naar emoties? Te vermoeiend.
Verantwoordelijkheid? Te beperkend.

"Ik moet mezelf kunnen zijn. Ik wil mijn kind dat óók leren."
Ironisch genoeg betekent dat vooral: "Ik wil mezelf kunnen zijn, en jij regelt je maar."

Kind als spiegel? Liever een spiegel zonder rimpels
Kinderen spiegelen. Ze confronteren. Ze roepen onhandige gevoelens op. En dat kan behoorlijk in de weg zitten als je jezelf vooral als een visionair, creatief, ondernemend of gevoelig genie ziet.

Dus als het kind iets laat zien wat schuurt, dan wordt het kind afgedaan als overgevoelig, ondankbaar, of onvolwassen. Terwijl deze ouder zelf het emotionele IQ van een baksteen toont zodra het niet om henzelf draait.

Wat leert het kind?

Dat liefde iets is waar voorwaarden aan zitten. Dat gevoelens alleen welkom zijn zolang ze geen ongemak veroorzaken. Dat je moet oppassen en aanpassen voor iemand die zijn eigen gedrag verdedigt met “ik ben nu eenmaal zo”.

En later in het leven wordt dat kind misschien een pleaser. Of juist iemand die het hart op slot houdt. Want voelen is voor zwakken.

Er is een verschil tussen jezelf mogen zijn en jezelf altijd centraal zetten. Ouderschap vraagt iets groters: het vraagt om zelfregulatie, afstemming, empathie, aanwezigheid. Ouder zijn is geen bijrol in je eigen succesverhaal. Het is de uitnodiging om volwassen te worden. Ook als dat betekent dat je af en toe je plannen uitstelt voor een verdrietig kind dat jou nodig heeft.

Misschien heb je zo'n ouder gehad. Misschien ben je zo’n ouder geworden zonder het echt door te hebben. Misschien ben je de co-ouder van zo iemand.

Hoe dan ook, dit soort patronen heeft impact. Maar het kan anders. In mijn coaching, op basis van de KernAanpak, help ik mensen hun emotionele zelfinzicht te vergroten. Zonder oordeel, maar wel met liefdevolle confrontatie.

Neem contact met me op: ouders, volwassen kinderen, co-ouders, dan kunnen we samen kijken wat er anders kan.